Do broni typowej kwalifikujemy białą i palną. To zwykle używane narzędzia walki, też we współczesnych armiach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego typu przedmioty, jakie nie żądają załadowania pocisków. Za przykład ma prawo posłużyć tradycyjny miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Zazwyczaj potrzebuje bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega szafy ognioodporne bądź też sejfy domowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, aniżeli znaczną metodę ataku oraz walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Kwalifikujemy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu entuzjastycznie użytkowano z broni siecznej, inaczej mieczy i szabli. Złączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety oraz floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce znajdzie się w szafki metalowe. Pociągającym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym efektem rozcinania, jest halabarda albo pałasz. Stanowią połączenie jednego lub też kilku ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.