Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą i palną. To zazwyczaj używane narzędzia walki, również we współczesnych armiach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego rodzaju przedmioty, które nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć sztampowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Na ogół żąda bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega sejf gabinetowy czy też sejfy depozytowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, niż istotną metodę ataku oraz walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Zaliczamy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu z rozkoszą użytkowano z broni siecznej, innymi słowy mieczy oraz szabli. Złączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce znajdzie się w szafy ognioodporne. Interesującym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym następstwem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego czy też paru ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.