Do broni typowej zaliczamy białą i palną. To zwykle wykorzystywane narzędzia walki, też we współczesnych armiach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego rodzaju przedmioty, jakie nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć szablonowy miecz, włócznia czy topór. Ich zastosowaniem jest indywidualna walka. W większości wypadków wymaga bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega szafa kartotekowa lub sejfy depozytowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, aniżeli poważną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Zaliczamy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu z zapałem użytkowano z broni siecznej, innymi słowy mieczy i szabli. Połączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce odnajdzie się w szafki bhp. Pociągającym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym rezultatem rozcinania, jest halabarda czy też pałasz. Stanowią połączenie jednego czy też kilku ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.